जून महिन्यात इंडोनेशियाला गेलेला असताना बाली शहरामध्ये स्कुबाडायव्हिंग व इतर गोष्टी करताना तिथलं निसर्गसौंदर्य व समुद्रकिनारे मल्हारनं जवळून अनुभवले. मुंबईमध्ये आल्यावर गणेशोत्सवानंतर तो समुद्रकिनाऱ्यावर फिरत होता. त्यावेळी जे अस्ताव्यस्त पडलेल्या मूर्ती, निर्माल्य, कचरा हे दृश्य त्यानं पाहिलं. ते पाहून त्याच्या मनात विचार आला, की आपल्या देशातले समुद्रकिनारे कुठे आणि परदेशातले समुद्रकिनारे कुठे? या दोन्हींची तुलना केल्यावर त्याच्या लक्षात आलं की आपणच चुकतो आहोत. प्लास्टिकच्या अतिवापरामुळे आपल्याकडच्या किनाऱ्यांची ही अवस्था झाली आहे. हे रोखण्यासाठी आपल्या परीने प्रयत्न करायचे असा चंग त्यानं बांधला.
या विचारातून त्यानं त्याच्या दादर पारसी युथ असेंब्ली शाळेच्या मित्र-मैत्रिणींसमोर ‘बीच प्लीज’ ही कल्पना मांडली. त्यांनाही ती आवडली. अभ्यास व इतर गोष्टींची सांगड घालत दर रविवारी ओहोटीच्या वेळा पाहून किनाऱ्यावरील प्लास्टिक, कागद, दुधाच्या पिशव्या व इतर कचरा गोळा करण्याचं काम ते ४ ते ५ तास करतात. हे करताना कचरा उचलण्यासाठी लागणारं साहित्य, इतर गोष्टी कशा आणायच्या हा प्रश्न होता. परंतु ग्रुपमधील सर्वांच्या आर्थिक मदतीनं तोही प्रश्न सुटला. या कामामध्ये महानगरपालिकेचे पर्यवेक्षक तानाजी घाग यांची मोलाची मदत मिळते. हा अनुभव सांगताना तो म्हणतो, की ‘दर रविवारी मी अनुभवतो आहे की गेल्या रविवारी जेवढा कचरा साफ केला होता तेवढाच कचरा पुन्हा साठतो आहे. एक दोघांनी कचरा साफ केल्यानं ही परिस्थिती बदलणार नाही. यामध्ये जास्तीत जास्त तरुणाईनं सहभाग घेतला पाहिजे. घाणीच्या साम्राज्यामुळे सागरी जीवसृष्टीही धोक्यात आली आहे.’
५ किलोमीटर लांबीचा दादरचा समुद्रकिनारा स्वच्छ करण्यासाठी महानगरपालिकेचे ३५ कर्मचारी आहेत. एवढा मोठा किनारा स्वच्छ करण्याचं आव्हान दररोज त्यांच्यासमोर असतं. त्यामुळे आपणच जर प्लास्टिकचा वापर टाळला, तसंच घरच्या कचऱ्याचं ओला कचरा व सुका कचरा यामध्ये वर्गीकरण करून दिला तर समुद्र किनाऱ्यावरील स्वच्छतेचा प्रश्न निश्चितच सुटेल. कॉलेज, अभ्यास, क्लासेस व इतर गोष्टींमध्ये व्यग्र असणारी शाळकरी मित्र-मैत्रिणी बीच प्लीजच्या निमित्तानं एकत्र आली. दर रविवारी त्यांच्यासाठी हे एक प्रकारचं रियुनियनच असतं.
संकलन - रामेश्वर जगदाळे, एम.डी कॉलेज
मोबाइल अॅप डाउनलोड करा आणि राहा अपडेट