मुलगी मोठी होऊ लागली आहे, हे आई म्हणून पटकन उमगतच नाही. बहुतेक तिचे घड्याळ जास्त वेगाने पुढे सरकत असावे. आता तिचे विश्व बदलू लागते. तिच्या खोलीतील गोष्टी बदलतात. आपण मात्र ती लहानच असल्याचे समजून वागत असतो. अंतराला मी 'कूल' वाटते; पण माझ्या मनात वेगळीच खळबळ असते. राधिका देशपांडे मी : अंतरा, डबा? अंतरा : घेतला आहे आई. मी : अंतरा, शाळेची बॅग? अंतरा : रात्रीच भरली आई. मी : अंतरा, अगं दूध प्यायलीस का? अंतरा : हो आई, मी घेतलं. तू झोप. उशीरा आली आहेस ना मुंबईहून... मी : अंतरा, अगं वेणी? अंतरा : मीच घातली आज. हे बघ! जमली ना तुझ्यासारखी? मी : शी! ही अशी घालतात का? तू लहान आहेस अजून. १० वर्षांच्या मुलीला आपली स्वतःची वेणी कशी घालता येईल? अंतरा : दहा नाही आई अकरा. कालच माझा बर्थडे नाही का झाला! मी : हो माहिती आहे मला. आईला नको शिकवू. आण तो कंगवा इकडे आणि बस माझ्या समोर. घातलेली वेणी सोडून मी परत चापून वेणी घातली, जणू कसली तरी चिडचिड तिच्या केसांवर निघाली. शाळेत जाताना मला सांगून गेली, 'आई, तू आराम कर आणि मला घ्यायला येऊ नको. मी येईन माझी माझी.' मी अच्छा केला आणि दार लावून घेतले. अंतराने केलेला चहा नवऱ्याने गरम करून दिला. 'काय चालले आहे तुझे? अंतरा लहान आहे, की तू?' अंतरा मोठी होते आहे, हे मला सध्या झेपेनासे झाले आहे. पिल्लू घरटे सोडून बाहेर उडायला लागले नसले, तरी तिच्या पंखात बळ यायला लागले आहे. तिचे पंख आता अधिकच सुंदर आणि आकर्षक दिसायला लागले आहेत. अंतरा मोठी होते आहे. काल ती अकरा वर्षांची झाली, उद्या बारा वर्षांची होईल, परवा सोळा वर्षांची, मग अठरा वर्षांची आणि बघता बघता एकवीस वर्षांची. बहुधा आपण किती वेगाने धावतो आहोत, हे घड्याळाच्या काट्याला समजतच नाही; पण मी आई आहे. तिला त्याच्या वेगाने चटकन मोठे कसे होता येईल? तिचे मोठे होणे मला एवढे का सलते आहे, हे समजत नाही. खरे तर उत्तर सोपे आहे. ती मोठी होते आहे, तिची आई मोठी होत नाही. अंतरा इवलीशी होती, हातात मावणारी. तेव्हा कावळेदादा दाराशी आला की मी म्हणायचे, 'थांब माझ्या बाळाला अंघोळ घालू दे, तीट लावू दे आणि खाऊ घालू दे.' संपूर्ण जग चिऊबाळाच्या अवतीभोवती. आज तो कावळेदादाही दिसत नाही. चिऊबाळ शाळेत गेले आहे. घरट्यात फक्त मी आहे आणि तो गेलेला काळ आहे. गेलेले दिवस कधी परत आलेत? मनात आणूनदेखील कधी कोणाला छोटे होता आले आहे का? 'खूप मोठी हो,' असा आशीर्वाद देता देता तू कधी मोठी झालीस आणि शाळेत जायला लागलीस, हे कळेनासेच झाले. शाळेत तू जातेस आणि परीक्षा मात्र माझी आहे. बाळाचे व्यवस्थित होते आहे ना, तिला सगळे मिळते आहे ना, आई म्हणून मी कोठे कमी तर पडत नाही ना, याचे धडे घेत असताना फारच गुंतून गेले. आज तुझा खण आवरते आहे. तुझा खण उघडल्यावर समजते, की येथे ती झबली, दुपटी, टोपी, बेबी पावडर नाही. त्यांची जागा आता लांब लांब पायाचे लेगिन्स, हेअर बँड्स आणि लिपबाम विथ मॉइश्चरायझरने घेतली आहे. अरेच्चा! माझेही काही कपडे दिसतात, ते येथे कसे? मला काही केल्या ती चिमुकली अंतरा सापडत नाही. खरेच काळ बदलला आहे आणि मी मोठी व्हायची राहूनच गेले बघ. ती खेळभांडी, ती लिटल मॉमी कोठे दिसतच नाही. आता दिसते आहे ती रेझर बाइक आणि 'परवानगी शिवाय आत येऊ नये,' असा तुझ्या खोलीच्या दारावरील बोर्ड. अंतरा तू 'पॅडवूमन' जरी झालेली नसलीस, तरी तुला 'पॅडमॅन' बद्दल सगळे माहिती आहे. अंतरा जरा थांब! मोठे होणे सुंदर आहे. पुढला प्रवास कठीण जरी असला, तरी तो हवाहवासा वाटणारा आहे; पण थांब जरा, घाई काय आहे? चल ना अंतरा, आज परत लहान होऊन खेळू या का भातुकलीचे खेळ? तुला 'ताई ताई' चा खेळ आवडतो ना? मग खेळशील का माझ्याबरोबर शाळेतून आल्यावर? छे! तू कसली खेळते आहेस माझ्याबरोबर ते जुने खेळ. घरी येशील आणि म्हणशील, 'आई, काहीतरी खायला कर. पोटात भस्म्या राक्षस घुसला आहे आणि पटकन कर. माझी मैत्रीण दांडियाच्या प्रॅक्टिससाठी वाट पाहते आहे.' हेच झेपत नाही मला. खेळण्यासाठी मैत्रिणीची निवड करून तू मोकळी झालीस. जा खेळ तुला हवे ते; पण लक्षात ठेव, तू माझी बबुष्का आहेस. दुपार झाली. अंतरा येईलच इतक्यात. छे! केवढा वेळ असते ही आजकालची शाळा तरी! शिरले वादळ दारातून आत. अंतरा : आई, मी तुला टॅटू काढून देऊ? माझ्या मैत्रिणीने शिकवले आहे. मी : टॅटू? अंतरा : पर्मनंट नाही, टेम्पररी. मी : ('हेच शिकवतात का तुझ्या शाळेत,' असे विचारण्याऐवजी) हो! कुठल्या हातावर काढायचा? अंतरा : आपण दोघीही काढू. दोघींच्या हातावर सेम टू सेम. मी : हो, सेम टू सेम. अंतरा : आई, तू किती कूल आहेस! मी : आय नो. खरे सांगू अंतरा, मला समजले आहे. माझी शाळेतून कॉलेजला जाण्याची वेळ झालेली आहे. फक्त तुझ्या आजीकडून परवानगी घेऊन येते. तोपर्यंत तू टेम्पररी टॅटूची तयारी कर. अंतरा : आई, मला काही म्हणालीस? मी : काही नाही, 'यो'! अंतरा : कूल. (लेखिका अभिनेत्री आहेत.)
मोबाइल अॅप डाउनलोड करा आणि राहा अपडेट