स्लग : मी दुर्गा कधी कधी प्रसंगानुसार आपल्याला धीर धरून प्रशासनाशी वाद घालून आपले म्हणणे त्यांच्या गळी उतरवावे लागते. याविषयीचे काही नमुने सांगावेसे वाटतात. उर्मिला सुळे आम्ही मँचेस्टरमध्ये ३५ वर्षे होतो. कॅन्सर हॉस्पिटलमध्ये समाजसेवा, भारतीय स्वयंपाक शिकविण्याचे वर्ग घेणे, लाइन डान्स करणे अशा बऱ्याच गोष्टी मी करत असे. या सर्व ठिकाणी मी एकटीच भारतीय असूनही सारे जण माझ्याशी खूप चांगले वागायचे. मला खूप मित्र-मैत्रिणी होत्या. आपण या समाजापासून वेगळे आहोत, हे जाणवले नाही. घरी येताना वाटेवरील दुकानातून वृत्तपत्र आणि आठवड्याचे लॉटरी तिकीट घ्यायचे. तेथील ज्येष्ठ नागरिकाने ते दुकान विकल्याचे आणि दोन तरुण मुलांनी ते घेतल्याचे दिसले. मी दुकानात शिरल्यापासून ती मुले न्याहाळत होती. नेहमीप्रमाणे मी वृत्तपत्र आणि लॉटरीचे तिकीट घेतले. पैसे द्यायला गेले, तेव्हा माझ्या हातातील काही नाणी खाली पडली. मी वृत्तपत्राच्या गठ्ठ्यात ती शोधू लागले. मला ती सापडली नाहीत. मुले नुसतीच गंमत पाहत होती. दुकानात दुसरे कोणी गिऱ्हाईक नव्हते. मी त्या मुलांना नाणी शोधण्यास मदत करण्याची विनंती केली. त्यांनी 'नाही' असे उत्तर दिले. मी हातात मोजून नाणी ठेवली होती. ती पडल्यामुळे त्यांना नोट द्यावी लागली. त्यांनी उरलेले पैसे देताना फाटकी नोट दिली. ती बदलून द्या, असे सांगितल्यावर मला कमी पैसे परत केले. मग मात्र मला त्यांच्या उद्धटपणाचा राग आला. 'मला नाणी शोधायला मदत केली नाहीत. फाटकी नोट दिलीत. नंतर कमी पैसे दिलेत, हा काय प्रकार आहे,' असे म्हणत मी त्यांना जाब विचारला. त्यावर ते दोघे 'गेट आउट, गेट आउट' असे ओरडत माझ्या अंगावर आले. 'तुम्ही वंशवादी आहात,' असे म्हणत मी बाहेर पडले. एवढ्या वर्षांत असा अपमान कधीही झालेला नव्हता. संतापाने माझ्या डोळ्यांत पाणी आले. आमच्या शेजारीच पोलिस राहत होते. ते आमचे चांगले मित्र होते. मी हा किस्सा त्यांना सांगितला. त्यांनी त्या भागातील पोलिसाला तेथे पाठविले. मुलगी संध्याकाळी घरी आली. तिने त्या दुकानात मोठी रांग असतानाही, आम्ही तुमची तक्रार केली आहे, असे ओरडून सांगितले. मी बेचैन झाले होते. शेवटी मी त्या लॉटरीच्या कंपनीला पत्र लिहून हा प्रसंग कळविला. त्या भागात विविधता आहे. तेथे बरेच ज्येष्ठ नागरिक राहतात. मी माझा प्रश्न सोडविला, इतर लोकांनाही अशीच वागणूक मिळत असेल, ते चुकीचे आहे. तुमचा स्टाफ गिऱ्हाईकांशी कसा वागतो, हे पाहणे तुमचीही जबाबदारी आहे, असे मी लिहिले. दोन दिवसांत त्यांचे उत्तर आले. ते दुकान बंद होऊन दुसऱ्या लोकांनी विकत घेतल्याचे त्यांनी सांगितले. हे ऐकल्यावर त्या मुलांची दया आली; पण मला वाटले, ते मी केले. दुसऱ्या प्रसंगी मलाच थोडा फार वाद घालावा लागला. रात्रीची वेळ होती. आम्ही सारे टीव्ही पाहत होतो. ११ वाजण्याच्या सुमाराला आमची बेल वाजली. कडेवर लहान मूल घेतलेली एक बाई बाहेर उभी होती. मी पुढे होऊन दार उघडले. हे पोलिसाचे घर आहे का, असे ती विचारू लागली. रडू लागली. शेजारच्या पोलिसाची गाडी बाहेर उभी असल्यामुळे तिचा गैरसमज झाला होता. ती जवळच राहत होती. नवरा भरपूर दारू पिऊन तिला मारहाण करत होता. गॅसवर स्ट्यू शिजत असलेले गरम पातेले तिच्यासमोर फिरवत होता. ती भाजेल म्हणून भेदरलेली होती. नवऱ्याला जरा गुंगी आल्यावर ती बाळाला घेऊन बाहेर पडली होती. मी तिच्या बाळाला दूध-बिस्किटे आणि तिला चहा दिला. मग पोलिसांना फोन केला. त्यांनी हा घरगुती हिंसाचाराचा प्रकार असल्यामुळे आम्ही त्यात पडू शकत नाही, असे सांगितले. मग मात्र मी जरा आवाज चढवला. 'या बाईंना आम्ही आयुष्यात कधीही पाहिलेले नाही. तिला आम्ही ठेवून घेणे शक्य नाही. अर्ध्या तासात तुम्ही आला नाहीत, तर ती रस्त्यावर येईल. तिला काही झाल्यास तुम्हीच जबाबदार असाल,' असे खडसावले. त्यानंतर पोलिस आले. तिच्याशी बोलले. तिला तिच्या घरी घेऊन गेले. तेथून शेल्टरमध्ये नेले. कधी कधी अशा प्रसंगांशीही मुकाबला करावा लागतो, हे खरे.
मोबाइल अॅप डाउनलोड करा आणि राहा अपडेट